Ssaki te opisywane są w literaturze jako samotnicy, lecz tak naprawdę borsuki to zwierzęta rodzinne. W swoich norach tworzą rodziny. Składają się one z dwóch dorosłych osobników, połączonych w parę na całe życie i ich potomstwa. Zdarza się, że kilka par zamieszkuje jeden teren, najbardziej obfity w pokarm, a wtedy ich rodziny mogą liczyc nawet 35 osobników. Najwyższą pozycję w hierarchii zajmują najstarsze samce.

Mieszkańcy jednej nory komunikują się ze sobą za pomocą kombinacji sygnałów słuchowych, wzrokowych i zapachowych, np. stroszenie sierści ma za zadanie odstraszenie napastnika, z kolei zastyganie w bezruchu oznacza podległość. Ponadto podczas rui samce wydają głośne dźwięki, aby odstraszyć przeciwnika i zdobyć samice.  Najważniejsze są jednak sygnały zapachowe. Służą one, do znakowania się i stworzenia granicy wokół swojej nory. Każdy klan ma swój własny zapach.

Borsuki zjadają m.in. norniki i chrabąszcze majowe, które szkodzą uprawom leśnym.   Dlatego leśnicy budują dla nich przjścia w ogrodzeniach do upraw  i zostawiają starodrzewy z borsuczymi norami.

Borsuki prowadzą nocne życie. W dzień oraz 3/4 swojego życia przesiadują w norze, która zazwyczaj składa się z  rozbudowanej sieci korytarzy i komór. Jest to ich schronienie przed zagrożeniem, niekorzystną aurą, miejsce do wychowania młodych. Utrata domu często łączy się z rozpadem rodziny.

Stare, od dziesięcioleci wykorzystywane nory, mogą stać się kilkupiętrowymi konstrukcjami, zagłębionymi w ziemię nawet do 4 m. Złożone z kilkudziesięciu komór o powierzchni około 1,5 m², każda połączona plątaniną korytarzy o długości nawet 300 m. 

Typowym elementem borsuczych domów są skupiska niewielkich dołków kloacznych, tzw. latryn, w których zwierzęta zostawiają odchody. Można powiedzieć, że mają osobną toaletę w domu pełnym pokoi. To tylko potwierdza swierdzenie, że są to bardzo czyste, dbające o porządek ssaki.

Podtrzymywanie więzi rodzinnych jest dla borsuków szczególnie istotne. Świadczą o tym liczne aktywności, które wykonują razem, jak np. gonitwy czy "walki" młodych, do których z chęcią dołączają rodzice. Są to tzw. pozorowane walki ojca i syna, nad którymi czuwa samica.

1. Charakterystyczne w wyglądzie tego ssaka są czarno-białe pasy na głowie,
2. Borsuk przez swój wygląd często mylony jest ze skunksem,
3. Noworodki są całkowicie białe, głuche, ślepe i niedołężne,
4. Określane są mianem wszystkożerców,
5. Borsuk to lekarz wśród zwierząt, który wie jak połączyć ze sobą pewne związki zawarte w pokarmie, by dbać o swoje zdrowie,
6. Ich nory mają oddzielne „pomieszczenia” do codziennego funkcjonowania, oddzielne do wypróżniania, a jeszcze inne dla noworodków i młodych,
7. Zwierzęta raz po raz zagarniają przednimi łapami „śmieci” i cofając się wynoszą brudy na zewnątrz,
8. Nory przekazywane są z pokolenia na pokolenie i służą przez kilkadziesiąt lat,
9. Mają słaby wzrok, ale za to znakomity słuch oraz węch.

Więcej o borsukach przeczytasz w artykule "Nie taki samotnik" w Echach Leśnych, a jeśli kiedyś zapragniecie poszukać tropów tych ciwakwych zwierząt koniecznie sięgnijcie po klucz pt. "Czyj to trop".